اثربخشی مشاوره گروهی به شیوه رفتار درمانی عقلانی- هیجانی بر خودکارآمدی و سازگاری دانش آموزان شهرستان مرودشت

هدف از انجام پژوهش حاضر تاثیر آموزش گروهی به شیوه رفتار درمانی عقلانی- هیجانی بر خودکارآمدی و سازگاری دانش آموزان دبیرستانی می باشد. به لحاظ ماهیت و اهداف، این پژوهش از نوع نیمه تجربی ( اثر بخشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل) استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان شهر مرودشت بوده که در سال 93-92 مشغول به تحصیل می باشند. در این پژوهش از روش نمونه‏گیری تصادفی ساده استفاده شده است. آزمودنی ها در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند، از بین افراد داوطلب به طور تصادفی 15 نفر که نمره کمتری در پرسشنامه ها به دست آورده بودند، برای گروه آزمایش و 15 نفر برای گروه گواه انتخاب شدند. سعی بر آن شد که برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های، سازگاری و مقیاس خودکارآمدی استفاده شده است که روایی و پایایی آنها مورد تأیید قرار گرفته است. تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از پرسش نامه ها در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی انجام شده است. در سطح آمار توصیفی از آماره هایی نظیر فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار استفاده شده است. در سطح آمار استنباطی از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شده است، نتایج نشان داد که آموزش گروهی به شیوه رفتار درمانی عقلانی- هیجانی بر سازگاری دانش آموزان دبیرستانی تاثیر معنادار دارد. کلید واژه ها: شیوه رفتار درمانی عقلانی- هیجانی، خودکارآمدی، سازگاری.